Wyprawa I

Posłuchajcie przyjaciele, bracia siostry moje miłe

Historię z życia mego z chwili w której żyłem.

W godzinach porannych decyzja została podjęta

"Do lasu wyruszamy żeby noc spędzić przy rzeki odmętach

W poszukiwaniu przygody, wolności i samego siebie

Patrzeć jak pięknie gwiazdy płyną po bezkresnym niebie."

Gdy wyruszyliśmy, Słońce już chyliło się ku zachodowi,

Następnie witaj powiedzieliśmy panu robakowi.

"witajcie" pan robaczek powiedział,

Trochę się spieszył, bo do domu już zmierzał.

"Może zajdziecie do mnie na chwilę?

Poznacie moją żonę i dzieci, prawdziwe krokodyle?"

"Przepraszamy pana bardzo ale rusałki nas już zaprosiły,

i nie chcemy za bardzo żeby nas męczyły,

za spóźnienie nasze, które się wydarzyć może

innym razem przyjdziemy, to panu obiecujemy"

"Dobrze, żegnajcie, już was nie trwoże"

Idąc na miejsce spotkania,

Trzy plaże minęliśmy,

Zanim osiągnięty został cel wędrowania

Wiele doświadczyliśmy.

O panu Robaczku już wspominałem w historii,

Lecz powiedzieć zapomniałem o naszej wspaniałej glorii.

Chociaż do tego za niedługo wrócę,

słów kilka o czym rozmawialiśmy rzucę.

O sensie istnienia, o Bogu, ludziach, dziwożonach,

O służbie bliźnim, skrzatach, zwierzętach, i innych pieronach.

  

Na miejscu już będąc, wzięliśmy się za ogień,

Ażeby nie zmarzły rusałki i żaden przechodzień,

Spokojnie bez pośpiechu drewno zbieraliśmy

I wtedy właśnie coś strasznego zobaczyliśmy i usłyszeliśmy

Z rzeki odmętów nad powierzchnię wystawało

część cielska wodnika. Mnie to przerażało,

bo nie przepadał za nami ten paniczek drogi

bo zaszliśmy mu za skórę, zostaliśmy jego wrogi.

Wpierw się schowaliśmy, lecz potem brat mój wyskoczył

ażeby stawić czoła, lecz jedną rzecz przeoczył.

Z wodnikiem było stado topielców jego

Lecz dla mojego brata nie problem, po prostu rzucił się na niego.

A że leszy przypadkiem przechodził w okolicy

Pomógł bratu i mnie, ilu topielców położyliśmy? Nikt nie policzy.

A że jeszcze znajomy topielec i utopica,

oraz rusałki, ich już nie przelicza,

słysząc walkę głośną,

Przyszli nam na pomoc.

Nasze siły rosną

Na wodnika poleciał drewna kloc,

Potem dostał w łeb,

i już całą noc,

mogliśmy jeść powszedni chleb,

Bo pan wodnik stracił swoją moc.

Resztę nocy spędziliśmy gwarząc, śmiejąc się z towarzyszami,

Z leszym, topielcem, utopicą, no i z rusałkami.

Pomogli ogień rozpalić, dokładać do niego

i drewna nazbierać do ogniska przyrzecznego.

Zdjęcia robiłem drwom, plecakom, broniom naszym

a topielce wodnika myślały "chociaż ich przestraszym"

i całą noc się tłukły o wodę łapami

My zajęci zabawą mogliśmy to ignorować całymi latami.

Przyszedł też pan ognik i pokazał bratu memu

Jak to pokazane jest na zdjęciu poniższemu

jak posługiwać się ognia zaklęciem kulistym,

tak żeby sobie nic nie zrobić, płomieniem świetlistym.

Zaczynałem już wtedy historię tą tworzyć,

Lecz niestety zmęczenie musiało mnie zmorzyć.

Panu za dzień ten podziękowaliśmy,

Do Ojca za pośrednictwem Pani, się modliliśmy

I śpiewu nie zabrakło na dnia koniec

A potem zmorzył nas snu goniec.

Następny dzień mglisty z rana nieco

Brat wcześniej go zaczął i ogień stworzył

Ażeby zjeść co nie co

A mnie jeszcze sen morzył

Po przebudzeniu śpiew Pana witający,

posiłek nasze jeszcze zmęczone ciała krzepiący,

ogień powierzchowność i duszę wzmacniający,

sprzątanie przed wyjściem, gest gości żegnający.

Do domu droga nie była zbyt męcząca i daleka,

jedyny problem jest taki że za kazdym zakrętem nowy skrzat czeka,

Każdy nas się zapytuje

czyśmy zwariowali, kto w takie zimno nad rzeką nocuje?

 

Słońca wschód jak zachód wyglądający nas upomina

Gdy się coś kończy, coś nowego się zaczyna. ~Dobrochoczy